Middenin de sneeuw staat een verzameling stenen. Grafstenen welteverstaan. Ik zet de auto aan de kant en stap uit.

Ik ben op wintersportvakantie en houd me een weekje ver van verlies en rouw, maar inspiratie opdoen kan nooit kwaad. Dichterbij gekomen blijkt het reclamemateriaal te zijn van de lokale ‘Steinwerkstatt’. Hier woont een beeldhouwer die grafwerken levert. Glas, metaal en diverse soorten steen wisselen elkaar af. Klassiek, modern, massief, eenvoudig of abstract. Ieder vindt hier iets van zijn of haar gading.

Welke steen wil ik op mijn graf? Ineens stelt die vraag zichzelf aan mij. Gek genoeg heb ik me dit nooit eerder afgevraagd. Ben ik daarin de enige?
Een steen met blauw glas fascineert me. De ondergaande zon en het weerkaatsende licht op de sneeuw creëren een prachtig lichtspel. In de minuten dat ik daar sta breekt het licht telkens anders door. Dan helder, dan weer donker en dreigend, dan weer flitsend wit en blauw. Een kleurenspel dat net zo verrassend en veelzijdig is als het leven zelf. Ik vind het passen bij hoe ik het leven ervaar. En ik vind het ook een fijne gedachte als mijn graf een kunstwerk is. Het mag een inspirerende, fijne plaats zijn om te komen.

Een andere steen laat me echter ook niet los. Hij is lieflijk wit van kleur en zacht – voor zover dat kan bij een steen. Hij oogt zo zacht en lieflijk als overgave kan zijn. En zo luidt ook haar tekst: ‘Leg Alles still in Gottes Hande. Das Glück. Das Leid. Den Anfang. Das Ende.’ (Leg alles gerust in Gods handen. Het geluk. Het lijden. Het begin. Het einde).
Wie bij zo’n steen begraven ligt, is in vertrouwen heengegaan en roept rouwenden bij zijn/haar graf op om ook vertrouwen te houden. In het leven welteverstaan. Een weerbarstige oproep. Zou ik zo’n tekst plaatsen? Dat Gods handen om mijn bestaan heen zijn vind ik echter wel mooi.

Ik hoef nog geen keuze te maken, maar neem het visitekaartje vast mee. Onderweg naar Nederland gaat de telefoon al en roept het werk. “Wil je komende week spreken op een uitvaart? We zijn geen kerkelijke familie, maar het geloof laat ons niet los. Zou je in je spreken het levensverhaal van onze overledene kunnen verbinden met het grote Verhaal?”. ‘Ja, graag’, antwoord ik.

Ik weet niet exact hoe God, geluk, lijden, begin en einde samenhangen. Maar gidsen in dit voor velen onbekende land van afscheid nemen en spreken over leven en dood doe ik met alle liefde.